סיכום השיעור 📋
סיכום השיעור: עבודת ה’ והמדות העליונות – מהשגה למעשה
מבנה השיעור והשאלה המרכזית
א. הקדמה – השאלה היסודית
השיעור פותח בשאלה מהותית: מה הנפקא מינה המעשית של לימוד המדות העליונות?
– מה משנה בעבודת האדם הידיעה שלה’ יש מדות?
– מה התועלת המעשית בפרטי הקבלה על המדות העליונות?
ב. תשובות שאינן מספיקות
המרצה דוחה שתי תשובות מקובלות:
1. גישת המשל והנמשל:
– “כשם שלמעלה כך למטה” – כמו שלאדם יש מדות, כך לה’
– זו אינה תשובה מספקת כי אינה מסבירה מה מוסיף הידע הזה
2. גישת העוררות העליונה:
– כשאדם מתנהג במידת החסד, הוא מעורר את מידת החסד העליונה
– גם זו אינה מספיקת, כי את כל המוסר אפשר ללמוד בלי קבלה
הקושיא המרכזית: כל מה שניתן ללמוד מהקבלה לגבי עבודת המידות – היה אפשר ללמוד גם בלי קבלה!
ב. התשובה העקרונית – זה כן משנה
טענת המרצה המרכזית:
הקבלה חייבת להשפיע על עבודת המידות בפועל – אחרת אין לה משמעות.
הבהרת המושג “עבודת ה'”
שתי גישות:
1. גישת הסלונימר (דקות עצמית):
– עבודת ה’ = לזכך את עצמו
– להיות כלי טוב יותר לאורות
– התמקדות בשכלול העצמי
2. גישת הקבלה (עבודה ממשית):
– עבודת ה’ = לשרת את ה’ ממש
– לא רק לשכלל את עצמו
– יש מושג של “דינען דעם אויבערשטער”
ג. משל שלום בית – הדגמת העיקרון
שלוש רמות בעבודת שלום בית:
רמה 1 – הגישה הפשוטה:
– שלום בית חשוב לישוב העולם
– זו עבודה חשובה בפני עצמה
– אין צורך בקבלה כדי להבין זאת
רמה 2 – הגישה הקבלית הבסיסית:
– האישה = בחינת שכינה
– הבעל = בחינת זעיר אנפין
– שלום בית יוצר יחוד עליון
– בעיה: זו עדיין רק הכנה לעבודה אחרת
רמה 3 – העבודה התמה (השלמה):
– מושג מרכזי: “איזו עבודה תמה? כל שאין אחריה עבודה”
– עבודה שלמה = עבודה שהיא מטרה בפני עצמה
– לא רק הכנה למשהו אחר
– זהו היסוד החסידי
הטעות הנפוצה:
אנשים לומדים חסידות ואומרים: “עבודת בירור האכילה = לאכול כדי שיהיה כוח ללמוד”
– זו בדיוק הטעות!
– זה הפוך מהרעיון החסידי
– האכילה עצמה צריכה להיות עבודת ה’
ד. העיקרון המרכזי – שלוש רמות הבנה
המרצה מציג שלושה דברים שצריך להבין:
1. האקספיריאנס – זה משפר בפועל
– לא רק משל שממנו לומדים
– לא רק ידע תיאורטי
– השגות עליונות משפרות את ההתנהגות בפועל
2. לא רק חיבור רוחני
– לא רק שבזמן שלום בית אתה דבוק בשכינה
– לא רק כוונות טכניות
– יש איכות אחרת להתנהגות
3. ההבדל האיכותי – הנקודה המרכזית:
> “דווקא ההשגות העליונות גורמות לכך שההתנהגות בדברים גשמיים תהיה טובה יותר”
המחשה מעשית:
שני בעלים:
בעל א’ – למד מוסר, התחנך להיות נחמד לאשתו
– רמה מסוימת של שלום בית
בעל ב’ – למד תומר דבורה, מבין את הענינים העליונים
– אותה נחמדות תהיה באיכות אחרת!
– האישה תרגיש את ההבדל!
תיאור מדויק של ההבדל:
“`
האישה תאמר: “מה קרה היום?
משהו אחר פה – לא רק יותר נחמד,
אלא נחמד אחרת,
ברמה אחרת,
באיכות אחרת!”
“`
ה. הנושא של מידה – לתת לכל אחד את מקומו
המושג “מידה” בקבלה:
משמעות כפולה:
1. מתן מידה לכל דבר:
– “מי מדד בשעלו מים” – לתת מידה לעולם
– כל העולם מקבל את המידה שלו
– כל דבר במקומו הראוי
2. הנקודה העמוקה יותר:
– “כשמבינים יותר – מבינים טוב יותר את המידות”
– ההבנה העמוקה משפרת את עבודת המידות
– לא רק הסבר למה זה כך, אלא שינוי ממשי
המטרה:
– לא רק להסביר מדוע זה כך
– לראות שזה באמת כך
– לחוות את השינוי בפועל
ו. פרספקטיבה היסטורית – יורדי המרכבה
המקור ההיסטורי:
– ספרות מזמן התנאים, הגאונים
– ר’ ישמעאל ור’ עקיבא
– מקורות בגמרא לדרך זו
עבודת יורדי המרכבה:
המטרה:
– עליות נשמה
– לראות את המרכבה
– להשיג את הרבונו של עולם
העבודה היומיומית – נקודה מרכזית:
מי שזכה לראות את השכינה פעם אחת:
1. צריך לכתוב בדיוק מה ראה (בכלים אנושיים)
2. לחזור על זה כל יום!
3. כמו קריאת שמע – משנה בכל יום
המסר:
– לא מספיק השגה חד-פעמית
– צריך לעשות מזה “משנה” – לימוד קבוע
– חזרה יומיומית על ההשגה
ז. המעבר למעשה – תפילה פרטית
הדרך המעשית:
מי שרוצה לספר לעולם מה הוא יודע:
– הדרך ההיסטורית של משה רבינו וכל הצדיקים
– “אני יכול לפעול ישועות”
– השפה הפשוטה והאמיתית ביותר
משמעות “אמת”:
– אמת = מראש ועד סוף
– אמת = עד למטה, בעולם הזה
– השפה הכי ברורה לאנשים
סיכום המבנה הלוגי:
“`
1. שאלה: מה משנה לימוד המדות העליונות?
↓
2. דחיית תשובות חלקיות (משל, עוררות)
↓
3. תשובה: זה חייב להשפיע בפועל
↓
4. הבהרה: מהי עבודת ה’ האמיתית
↓
5. משל: שלום בית בשלוש רמות
↓
6. עיקרון: עבודה תמה (לא הכנה)
↓
7. הנקודה המרכזית: השגות עליונות משפרות התנהגות
↓
8. הוכחה: האישה תרגיש את ההבדל
↓
9. עומק: הבנה טובה יותר של המידות
↓
10. יישום: חזרה יומיומית (יורדי מרכבה)
↓
11. מעשה: תפילה ופעולת ישועות
“`
המסר המרכזי של השיעור:
לימוד המדות העליונות אינו רק ידע תיאורטי או השראה רוחנית – אלא כלי מעשי שמשנה את איכות ההתנהגות בדברים הכי גשמיים. ההבדל הוא לא בכמות אלא באיכות, והוא מורגש ונראה בפועל.
תמלול מלא 📝
עבודת השם און די מדות העליונות: פון השגה צו מעשה
הקדמה – די יסודישע שאלה
רבותי,
סאנטע ערב שבת תולדות. אונז גייען ממשיך זיין א ביאור אין די נושא וואס אונז האלטן אינמיטן לערנען, וואס אונז האלטן אנהייבן צו טראכטן פון. אונז חייב האבן מיט די נקודה וואס אונז האבן אויסגעלאזט לעצטע וואך.
די שאלה איז: וואס פאר א נפקא מינה מאכט די מדות עליונות?
די וואס אונז זאגן אז דער אויבערשטער האט מדות, און די מקובלים גייען אריין אין זייערע סאך פרטים פון יעדע מדה, ווי מען קען לערנען למעלה פון די אויבערשטערס מדות – וואס א נפקא מינה מאכט דאס ביי די מענטש?
די אנטווערטן וואס זענען נישט גענוג
אונז האבן אין קלאר געמאכט אז ס’איז נישט גענוג צו זאגן:
א) אז ס’איז א משל מיט אן נמשל – אדער אז ס’איז די זעלבע כמו שאול למעלה כנו למטה. איז פונקט אזוי ווי ביי א מענטש איז דא א פארשידנארטיגע מדות, און אזוי ביי דער אייבערשטער.
ב) פון די טיפערע זאכן וואס די מקובלים זאגן – אז א מענטש פירט זיך אין די מדות החסד, איז מען מעורר ביי די אייבערשטע מדות החסד.
די אלע זאכן זענען נישט גענוג. ווייל כאטש קלאפ אין אונזער מדות איז נישט גענוג. די לייט וואס אונז רופן בצד עבודתינו איז נישט גענוג צו מסביר זיין וואס מ’וויל דא בכלל.
די יסודישע קושיא
ווייל די אלע זאכן – יעדער מוסר השכל, יעדער חלק אין עבודה וואס מען קען לערנען פון קבלה – האט מען געקענט לערנען אן קבלה.
אזוי ווי זיי האבן גערעדט: אפשר איז דא מענטשן וואס האבן עס פונקט נישט געלערנט אן קבלה. איז א קושיא אויף די מענטשן. אבער וואס טוט עס אמת’דיג אויף?
פרק א: די טענה – ס’טוט יא אויף
און איך טענה – די טענה אונזער איז אז ס’טוט יא אויף. ס’קען נישט זיין ווייל די קבלה דארפן שטענען אז ס’טוט טאקע נישט אויף כלפי די עבודה, זיכער נישט כלפי עבודת המדות – די עבודה פון בירור המדות און תיקון המדות.
ווען די מענטש טוט עס נישט אויף, סא א חלק טוט עס אויף. אז אויב מען רעדט פון די עבודה, פון עבודת ה’.
וואס מיינט עבודת ה’?
עבודת ה’ יא, יענער ווייסט. איז דא א שאלה וויבאלד ער טייטשט די ווארט עבודת ה’.
ווען דער סלאנימער רבי האט געזאגט עבודת ה’ איז טייטש מיט דינען דער אויבערשטער, ער זאגט: דין איז מלשון דין, דין מלשון דקות. דער אויבערשטער איז גענוג דק. מען דארף נישט דינען דער אויבערשטער, מען דארף דינען זיך. ווען מען דינט זיך, דאס הייסט עבודת ה’. ווען מענטשן זוכן מזוכך, ער ווערט מער א כלי פאר די אורות פון דער אויבערשטער, ער ווערט מער מזוכך, ער ווערט מער בעסער – דאס הייסט עבודת ה’.
די אמת פון יסודות הקבלה
אבער די אמת איז אודאי יסודות פון קבלה, און אמת’דיג אויך מען מוז עס האבן כדי צו פארשטיין פשוט אידישקייט:
עבודת ה’ מיינט דינען דער אויבערשטער. מען מיינט נישט דינען זיך. מען מוז זיך שלא לשמה, זיך אלס עוסק נאר אין עבודה. עס איז דא עפעס א סענטיגע לייט פון עבודת ה’ וואס הייסט דינען דער אויבערשטער.
און אודאי וואלט איינער געקענט זאגן אז מצד דעם – איך בין נישט יעצט מסביר וויאזוי מען קען דינען דער אויבערשטער, וואס ער מיינט – אבער עס איז דא עפעס א מובן פון דעם.
פרק ב: די משל פון שלום בית
די פשוטע שיטה
מען קען נישט זאגן אז מצד דעם איז עבודה אמת אז צו זיין שיין צו די ווייב. מען דארף נישט וויסן אז די ווייב איז א בחינה פון די שכינה, און דער מאן איז א בחינה פון זעיר אנפין, און ווען מען שיינט צו איר איז עס א פיוס און א יחוד, און עס איז געוואלדיג אין די אלע עולמות.
דאס פעלט נישט אויס אמת’דיג. מען דארף נישט אנשיינען אז שלום בית איז א גרויסע ענין, און פאר מען זאל וויסן אז שלום בית איז א רמז אויף די יחוד. פעלט נישט אויס.
די חסידישע יסוד – עבודה תמה
אבער מען זאגן אז וויבאלד אונז ווילן נישט אז אונזער שלום בית זאל זיין נאר א יחוד תמצא, אזוי ווי ס’שטייט אין די ר’ הערשעלע’ס תשובה פרענגט פון זיין רבי’ן – איך מיין די רבי’ן פון לובלין, אדער איינער אנדערשט:
“איזו עבודה תמה? כל שהיא עבודה שאין אחריה עבודה.”
עס איז רמז ברוך. ס’איז א יסוד ידוע אין די חסידות אז אויב ער טוט דברים גשמיים, מען דארף פארשטיין אפילו תיקון המדות – ס’איז דאך אמת’דיג אויכעט דברים גשמיים.
די קושיא אויף שלום בית
פארוואס איז די תכלית פון שלום בית? ס’איז א ישוב עולם, עס זאל זיין און זאל קענען לעבן גוט אויף די וועלט. עס איז א עמוד, עס איז א גרויסע עבודה פון אפשר דער מענטש זאל זיך ברעכן, זאל קלאר מאכן זיינע מדות.
אבער אסאך הכל פון דעם איז דאך עבודה פון תיקון העולם הזה. וואס דער גאנצער ריזן – פארוואס דארפן מענטשן פארם שלום בית? פארוואס דארפן בכלל לעבן אויף דער וועלט? כדי צו טון עבודת ה’ – וואס מען רופט מיט די עצות עבודת ה’.
מען לאמיר עס רופן עבודת ה’, מען לאמיר עס רופן די אנדערע וועגן פון רופן מיטן פארשטיין וואס מיינט עבודת ה’.
פרק ג: די משל פון עבודת האכילה
עס איז אזוי ווי מיט זאגן אזוי ווי א מענטש עסט, און דער עסן איז כדי ער זאל קענען לערנען נאכדעם וואס ער זאל קענען דאווענען.
טעגט לו: איזו עבודה תמה? כל שהיא עבודה שאין אחריה עבודה.
א שלימות’דיגע עבודה איז אזא עבודה וואס איז נישט פשט א הכנה פאר די נעקסטע עבודה, נאר ס’איז אליינס עבודה.
זאגט ער אז דאס איז א חילוק. דאס איז ממש די ווארט פון נושא וואס אונז רעדן אין די קייס פון עבודת האכילה. אבער ס’איז אמת’דיג די נושא פון עבודת האכילה, טוקער נאר איבער דאס איז די זעלבע זאך.
די פשוטע שיטה פון אכילה לשם שמים
זאגט ער אז פשוט פשט א איד קוקט משנה אריין בעיונים נאך די דעות, אין אזעלכע פלעצער זעט מען אז א מענטש דארף עסן לשם שמים. עסן לשם שמים איז כדאי – די כוונה פון די עסן איז די כוונה כדאי, כדאי איז לערנען כח צו זיין א איד צו טון עבודת ה’.
די חסידישע שיטה
אבער איבער איינער עסט אפי כוונות קען ער לערנען עסן וואס דער עסן איז אליינס עבודת ה’. עס איז איין אחראי עבודה, עס איז נישט א הכנה פאר די נעקסטע עבודה, עס איז אליינס אן עבודה. דאס איז די חסידישע יסוד.
די טעות פון די לומדים
אבער דאס איז וואס אונז דארפן דא פארשטיין. און נאכן דעם קומען מענטשן לערנען די חסידישע ספרים, און זאגן: “אה, וואס איז די פשט פון עבודת בירור האכילה? די עבודה פון בירור האכילה איז צו זינט האבן צו עסן לשם שמים, כדי מען זאל קענען האבן כח צו לערנען.”
איז דאך א דבר פשוט! איז דאך פונקט פארקערט! קען דאך נישט זיין! די גאנצע אידעע איז דא וואס זאגן אז ס’איז נישט נארגענס.
פרק ד: די נקודה פון עבודה תמה
איז ווען עס ווילן זאגן די ערך עבודה, דארף מען נישט זיי זיין אז ס’זאל זיין די ערך עבודת ה’ און קען מען. וואלט איינער האלט נפחות געקענט הינער אז דאס איז די נקודה.
די נקודה
אז די נקודה איז: א מענטש וואס שיינט צו זיין ווייב – איז אויב ער טוט עס סתם לשם זיין שיינט צו זיין ווייב, איז איין מדריגה.
טאמער רעטן זיין די שכינה – איז נישט נארסטא אין דעם עבודה פון ענדלער חברה, פון עבודת מצוה פון זיין שיינסטע ווייב. איז אויך דא אין דעם עבודת ה’, עבודת ה’ קיין פשוטו. דאך דערמיט איז טאקע מאכן א יחוד פון די תפארת פון די מלכות, וכו’ וכו’.
אז דאס איז איין לעוועל.
אן אנדערע וועג פון רעדן אויף דעם לעוועל
אן אנדערע וועג פון רעדן אויף דעם לעוועל איז צו זאגן: אמאל איז דא א חסידישער איד, א חסידישער יונגערמאן, האלט זיך גאר דערהויבן. ער איז נאר א יחוד קיין שבירת חשקינתא [שכינה]. אים גייט נישט טאן בכלל אן אזוי, פארשטייט זיך. ס’גייט אים גאנץ גוט יאהן.
אויב ער וועט אים געבן א ציפעט, ער וועט עס פילן. ער וועט נישט זאגן, ער וועט נישט ווילן וויסן וועלכע פון די קידור איז די ציפעט, נאר די מציאות. אבער אזוי די בינטער.
קומט מען אים און זאגט אים: “וואס ביסטן? זאלסט אז זיי זאלט שיינע זיין צו די ווייב.” ער איז אויך א גרויסער יחוד. איז עס נאך א שמש, נאך א תהילות. מען וואלט פון זאגן אזעלכע סארט תורות.
ויכול זעהן אין שובעלי – איז דאך אלץ נישט גענוג צו פארשטיין וואס דער אמת’דיגער מקובל, וואס דער אמת’דיגער ספר מיינען זיי זאגן דאס.
פרק ה: די דריי זאכן וואס מען דארף פארשטיין
האט מען אונז אנגענומען צו זאגן לעצטע וואך, און איך האב געזאגט די ערשטע זאך:
א) די עקספיריענס – אז ס’מאכט בעסער
אז מען דארף זען אז די עקספיריענס, אז ס’מאכט בעסער. וואס איך וויל זאגן אז ס’מוז זיין – די ווארט איז:
נישט נאר אז ס’איז א משל – די ערשטע זאך איז וואס ס’איז נישט, נישט נאר אז ס’איז א משל, פון דעם לערנט מען צו זיין שיינסטע ווייב, וואס דעס האט מען געקענט וויסן אן. דער אמת מיילך האבן מיט א כנסה.
ב) אויכעט נישט די צווייטע זאך
אויכעט נישט די צווייטע זאך: אז ביז א חכמה, בשעת’ן זיין שיינסטע ווייב, קומט מען אויכעט זיין דבוק און די רייבער זענען עבודת ה’. ס’אימעס אז דאס איז א גרויסע ענין, ס’איז א חלק פון וואס גייט דא פאר. ס’אימעס, איך בין מסכים.
די טעות פון די כוונות
אבער אזוי ווערן זעהן, ווייל מען זאגט – יענער זאגט מען, זאגט מענטשן: “אקעי, מען זאגט דאך בדרך עבודה, מען זאגט די כוונה. וואס איז די כוונה פון זיין שיינסטע ווייב? הוי”ה עדה, איז מחוון דער איד, דער איד איז ממשיך צו דער איד, און אזוי ווייטער.”
דאס איז עפעס. איינער זאגט: “זאג מיך בדרך עבודה, זאג מיך בדרך עבודה, ס’איז זיין שיין.” ניין! דאס איז די זעלבע זאך: ס’איז דיין שיינסטע ווייב, דאס איז ממשיך מוחין תנוקה. אקעי.
דאס איז אלץ א תירוצים. דאס איז אלץ גוטע זאכן. אבער ס’דערט מיך אויס אז ס’איז דא א דריטע זאך.
ג) די דריטע זאך – די טיפערע זאך
און די טיפערע זאך איז: דייקא די השגות עליונות – מען קען עס רעדן בדרך אמונה, מען גלייבט אז עס איז דברים עליונות. מען קען עס רעדן בדרך השגות – איינער פארשטייט עס, עס איז איינע זוכה צו זען, ממש.
דייקא די השגות עליונות מאכן אז די התנהגות ביי א נישט’לע השתוך זאל זיין בעסער.
פרק ו: די חילוק אין לעוועלס
און אנדערע ווערטער: א יונגערמאן וואס ער האט געלערנט אין אלע מוסר ספרים, ער האט זיך מחנך געווען אז זיך מחנך צו זיין שיינער צו זיין ווייב – עס איז זיין שיינע צו זיין ווייב אין איין לעוועל.
דער חילוק
אבער איינער וואס האט געלערנט תומת דבורה, איינער וואס האט געלערנט די ענינים פון וויאזוי דאס איז כאלץ א מקובל לשכינה, וויאזוי אלץ דא מיט דאס עליונות – עס זאל נאך זיין שיינקייט צו זיין ווייב, עס וועט האבן די איכות, עס וועט האבן די קוואליטעט פון די לעוועל.
די ווייב וועט וויסן דערפון
און זיין ווייב וועט וויסן דערפון. ס’איז נישט פשט אז ס’איז נאר אסאך אז ער קען בלייבן דבוק אין די שכינה אפילו ווען עס איז שיינס צו זיין ווייב.
זיין ווייב וועט מוזן פילן, מוזן זען אז ס’איז דא עפעס אן אנדערע לעוועל אין דעם.
זי זאגן: “וואס איז געשען היינט? עס זענען געלערנט די כוונות. וואס איז געשען היינט אז עס איז עפעס אנדערש שיין? נישט נאר מער שיין – מער שיין קען מיט יעדער איינער זיין. אנדערש שיין, עפעס אן אנדערע לעוועל, עפעס אן אנדערע איכות אין דעם.”
פרק ז: די נושא פון מדה – געבן יעדן זיין מקום
דאס לעצטע זאך האבן זיי גערעדט איין די קידונג אין דעם, אין די נושא פון מדה:
אז מען קען זיך מען… אז דעי גרויסע חלק פון עבודה איז עס געבן פאר יעדן זיך זיין מאס, און זיין מקום. אז מען ווייסט אז ס’איז דא אסאך איכות, איז שוין געגעבן אין די גאנצע וועלט א געוויסע מאס.
יא, ושמים: “מי מדד בשעלו מים” – צו געבן עמד וימוד דארץ, צו געבן א מדה פאר די גאנצע וועלט. די אנדזשע וועלט, עס איז פאר איין מדה.
די טיפערע נקודה
דאס איז איין זאך, און איך וויל מיינען אז ס’איז דא טיפער אין דעם. ס’איז א גאנצע נאר אזוי אביסל בדרך שלילה. איך מיין אז ס’איז אויך בדרך חיוב:
אז מען פארשטייט בעסער, פארשטייט מען ווערט בעסער די מדות.
דאס איז אונזער טענה, דאס וואס מען זוכט. מען זוכט א וועג וואס דאס צו טון, און נישט נאר א וועג צו מסביר זיין ווער עס איז אזוי, נאר מען דארף זען אז עס איז אזוי.
אז קודם וויל איך זען אז עס איז אזוי. איך וויל זאגן אזא זאך.
פרק ח: די יורדי מרכבה – א היסטארישע פרספעקטיוו
זיי האבן געזעהן, עס איז דא א שאלה. איך מיין אז ס’איז קאנעקטעד מיט די שאלה – די די שמועס, די אלע שמועס זענען קאנעקטעד מיט די שאלה.
די מקור
עס איז דא א שאלה. איך האב געזעהן אין די וואך געליינט יוסף דן מיינעך [ספר היסטארי], עס רעדט וועגן דעם יורדי מרכבה. עס איז דא פון זמן המוראים, גאונים, תנאים – מען ווייסט נישט פונקט ווען ס’איז געשריבן געווארן אין די ביכות. עס רעדט וועגן תנאים, ר’ ישמעאל און ר’ עקיבא.
די עבודה פון יורדי מרכבה
און דארט רעדט זיך וועגן אידן – זיי האבן געהייסט דעם יורדי מרכבה. מען זעט אז מען זעט זיך א גוגן אין די גמרא, מען זעט שוין דא די מקורות פאר די סארט וועג, די סארט דרך און עבודה.
די אמת’דיגע לכאורה די שלימה איז די תכלית סוף עבודות, סוף עבודת ה’ איז פאר ארץ ה’, אז מען זאל מאכן עליות נשמה, גייען זען די מרכבה.
וואס איז די תכלית?
און דאס איז די תכלית פון נגלית מקוה, זענט כביכול די רייבערשטער אליינס. וויאזוי זעט מען די רייבערשטער אליינס? רעדט דא שאלות פון השגמה. מען דארף לערנען, נאר לערנען נישט יעצט. דאס איז נישט די שיעור תיאולאגיע, דאס איז די שיעור עבודה. מען דארף זען.
די משנה פון יורדי מרכבה
אבער וואס עס שטייט דארט: עס שטייט אז נאכדעם וואס א איד, ווער עס הייסט זוכה זיין צו וויסן אלע מדריגות און די מרכבה, אלע מדריגות פון די שיעור קומה, די גאנצע זאך – עס שטייט דארט צום סוף אז דער וואס ער ווייסט דאס, נישט נאך דעם וואס ער ווייסט דאס, ער וואס טוט עס יעדן טאג, אז ער שטייט דארט, דארף עס טון יעדן טאג.
עס איז אזא משנה, שונה משנה, עס איז בכל יום. אזוי ווי ער זאגט, די דארפן זאגן קריאת שמע יעדן טאג.
די חזרה יעדן טאג
איינער וואס האט א פרימיסטיק אין מדריג, האט אמאל געזעהן די שכינה, דארף ער מאכן פון דעם א משנה און עס אראפשרייבן, פונקטלעך וואס ער האט געזעהן וויאזוי – פארשטייט זיך א מענטשליכער כלים, נישט אזוי ווי עס איז אמת’דיג – און עס חזר’ן יעדן טאג. און וועסט אזוי טון…
—
[סוף חלק א]
אבער וואס עס שטייט דארט, עס שטייט אז נאכדעם וואס א איד, ווער עס הייסט זוכה זיין צו וויסן אלע מדריגות און די מרכבה, אלע מדריגות פון די שיעור קומה, די גאנצע זאך – עס שטייט דארט צום סוף אז דער וואס ער ווייסט דאס, נישט נאך דעם וואס ער ווייסט דאס, ער וואס טוט עס יעדן טאג, אז ער שטייט דארט, דארף עס טון יעדן טאג. עס איז אזא משנה, שונה משנה, עס איז בכל יום. אזוי ווי ער זאגט, די דארפן זאגן קריאת שמע יעדן טאג.
די חזרה יעדן טאג
איינער וואס האט א פרימיסטיק אין מדריג, האט אמאל געזעהן די שכינה, דארף ער מאכן פון דעם א משנה און עס אראפשרייבן, פונקטלעך וואס ער האט געזעהן וויאזוי – פארשטייט זיך א מענטשליכער כלים, נישט אזוי ווי עס איז אמת’דיג – און עס חזר’ן יעדן טאג. און וועסט אזוי טון…
עבודת ה’ דרך תפילה פרטית והתבוננות בגדלות השם
פרק ג: היישום המעשי – תפילה פרטית כדרך לדביקות
המעבר מהשגה עיונית לעבודה מעשית
ער וויל מער פארציילן דער כותא, ער וויל פארציילן פאר די וועלט וואס ער איז, אז ער ווייסט עפעס. וואס זאגט ער? עס איז איינער פון די וועגן וואס מען זאגט היסטאריש, און דער משה רבינו עליו השלום אליינס האט אזוי געזאגט, און אלע דורות צדיקים האבן אזוי געזאגט. ער זאגט אים: איך קען פועל זיין ישועות. ווער איז דא פשוט? וואס הייסט פשט? אבער וואס דאס מיינט די פשוט’סטע ישועות? ישועות פועל זיין, די אלע ביזנעס לייט פועלן ישועות. ס’איז די פשוט’סטע שפראך, און ס’איז די אמת’סטע שפראך.
אמת כוללת את כל הדרגות
און אין עסענץ אמת’דיג מיין איך צו זאגן, ווייל אמת דארף דאך זיין מראש כל דבר, הסוף כל דבר. יא, אמת מיינט איך ביז למטה. דא אויף די עולם הזה, דאס איז די מערסטע קלארע שפראך וואס מען קען רעדן פאר מענטשן, און דערפאר אמת’דיג. אויב איינער, אויב אן אינגערמאן, אויב א איד האט געהאט א סוגיא בקבלה, ער קען נישט, ס’פאסט אים נישט, יא, ס’שעמט זיך, ער ווייסט נישט וויאזוי, ער האט נישט אויסגעפינגערט נאך נישט די וועג וויאזוי